ถ้าคุณนั้นเป็นคนซื่อสัตย์ กาลเวลาก็จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณเอง

ถ้าคุณนั้นเป็นคนซื่อสัตย์ กาลเวลาก็จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณเอง

ซื่อสัตย์ ผู้โดดเดี่ยว “ซื่อสัตย์ ” ถูก หนุ่มน้อยนามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล ซื่อสัตย์พยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง

เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสั ตย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย มันพย าย ามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง

สิ่งที่ซื่อสั ตย์หวังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง อยู่ๆ ซื่อสั ตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล

มันรีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเสียงนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่

บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสั ตย์จึงตะโกนเรียกความสุข

“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสั ตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม?”

เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสั ตย์ว่า..

“ไม่ได้ๆ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโ ท ษนะซื่อสั ตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้!”

พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป….

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา

ซื่อสั ตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง

“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสั ตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม?”

ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสั ตย์ว่า..

“ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสั ตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันย ากเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซ ว ย นะสิ เดี๋ยวผมก็จะสู ญ เ สียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ”

ซื่อสั ตย์น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่ างสิ้นหวัง รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง แต่สิ่งที่มันทำได้ ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง

บรรทุ ก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา

“ซื่อสั ตย์” จึงตะโกนเรียก

“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม?”

“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?” แข่งขันตะโกนถามมา

ซื่อสั ตย์ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแต่ซื่อสั ตย์ก็คือซื่อสั ตย์

“ผมคือซื่อสั ตย์…..”

“ห๊า! คุณคือซื่อสั ตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ ”

พูดเสร็จ ก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว

ในขณะที่..ซื่อสั ตย์กำลังสิ้นหวังนั่งคอตก อยู่ๆก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า

“ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!”

เมื่อซื่อสั ตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้ เ ฒ่ า ผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ

“ฉันคือผู้ เ ฒ่ า แห่งกาลเวลา”

“ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ?”

ซื่อสั ตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย

“มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสั ตย์มีค่ามากเพียงใด”

ผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่ง

ผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาได้พูดกับความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า…

“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้ หากปราศจากซื่อสั ตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอม ป ล อ ม การแข่งขันก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า”


ขอบคุณบทความดีๆเครดิตจาก : nicecontentth