หากคุณนั้นเป็นคน ซื่ อ สั ต ย์ กาลเวลาก็จะ คั ด สิ่ ง ที่ ดี ให้กับคุณเอง

หากคุณนั้นเป็นคน ซื่ อ สั ต ย์ กาลเวลาก็จะ คั ด สิ่ ง ที่ ดี ให้กับคุณเอง


ซื่อสั ต ย์ผู้โดดเดี่ยว“ ซื่อสั  ต ย์”ถูก ห นุ่มน้อยนาม ว่า“ฉลาด”ทิ้ง

ลงทะเลซื่อสั ตย์ ว่ ายน้ำจนม าถึงเกาะแห่งหนึ่ง

เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสั ต ย์ก็นอ นพักอยู่บนหาด ทรายมันพอ คิดหาวิธี ที่จะกลับ ขึ้นฝั่ง

สิ่งที่ซื่อสั ต ย์ห วั งก็คือจะมีเ รื อของใคร มาทางนี้บ้ างอยู่ๆซื่อสั ต ย์ก็ได้ยิน

เพลงแ ว่วมาแต่ไกล

มันรีบ ลุกขึ้นและมอ งไปยังต้นเ สียงนั้นมีเรือลำ หนึ่งกำลังมุ่งม ายังเกาะนี้

บ นเรือลำนั้ นมีธงผืนเล็กโบกสะ บัด  อยู่

บนธง นั้นเขียนคำว่ า“ความสุข”ที่ แท้เป็นเรือข องความสุขนั่ นเองซื่อ

สั  ต ย์จึงตะโกนเรียก ความสุข

“ค วามสุขควา มสุขผมคือซื่อสั ตย์คุณช่วยพา ผมขึ้นฝั่งได้ไ หม?”

เ มื่อความสุขได้ยินก็พู ดกับซื่อ สั ต ย์ ว่า..

“ไม่ ได้ๆหากผมพา คุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดสุข คุณดูสิผู้ค นมากมายในสังคมยุ คนี้

ที่พูดความ จริงแล้วกลั บไม่มีความสุข ขอโ ท  ษนะซื่อ สั  ต ย์ผมรับคุณ ขึ้นมาไม่ ได้!”

พูดเสร็จควา มสุขก็จากไป ….

นไป สักครู่หนึ่ง“ตำแ หน่ง”ก็ ผ่  า น ม า

ซื่อสั ต ย์ตะ โกนเรีย กตำแหน่ง

“ตำแหน่งตำ แหน่งผมคือซื่ อสั  ต ย์ผมขอ อาศัยเรือของ คุณขึ้นฝั่งได้ไ หม?”

ตำแหน่ งพอได้ยิ นก็รีบหันหัวเรือให้ห่ างออกไปจา กนั้นก็หันมา พูดกับซื่อสั  ต ย์ว่ า..

“ไม่ได้ ไม่ได้ซื่อสั  ต ย์ คุณจะขึ้น มาอยู่กับผมไม่ได้คุณ รู้ไหมตำแหน่ง ที่ผมได้มานั้ นลำบ า ก

เพียงใด หา กผมพาคุณมา

อยู่ด้วยเ ดี๋ยวผมก็ ซ  ว ย นะสิเดี๋ ยวผมก็จะสูญ ตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขอ อยู่ร่วมกับคุณ ”

ซื่อสั ต  ย์น้ำต าคลอเบ้ ามองตำแหน่งที่รีบออ กเรือจากไป อย่างสิ้นหวั งรู้สึกสับสนใน

ตนเองเป็นอ ย่างยิ่งแต่สิ่ง ที่มันทำได้ ก็เพียงแค่รอรอและ ก็รอเท่านั้น อ ยู่ๆท่วงทำนอ ง

ที่ไม่ค่อยจะเ ข้ากันนักก็แว่ วดังขึ้นมาเรื อลำหนึ่ง

บรรทุก“แข่งขัน”เป็ นจำนวนมากผ่ านมา

“ซื่อ สั ต  ย์”จึงตะโก นเรียก

“แข่ งขันแข่งขันผ มขอขึ้นเ รือของคุณได้ไหม?”

“คุณเป็นใค รคุณมีประโ ยชน์แค่ไหนกับ พวกเรา?”แ ข่งขันตะโกน ถามมา

ซื่อสั  ต ย์ไม่พู ด อะไรมากเพร าะเกรงว่า จะพลาดโอกา ส

เหมือนทุกค รั้งที่ผ่  า นมาแ ต่ซื่อสั ต ย์ ก็คือซื่อสั ต ย์

“ผมคือ ซื่อสั ต ย์…..”

“ห๊า!คุณคื อซื่อสั ต ย์หากพ วกเรามีคุณอ ยู่ด้วยเราจะ แข่งขันเ อาชนะอะไรกับใคร ที่ไหนได้”

พู ดเสร็จก็หัน หัวเรือจากไป อย่างรวดเร็ ว

ในขณะที่. .ซื่อสั ต ย์ กำลังสิ้นหวังนั่งค อ ต  ก อยู่ๆก็มีน้ำ เ  สี ย งอันเมตตา ดังขึ้นว่า

“ลูก จ๋าขึ้นเรือเถิ ด!”

เมื่อซื่อ สั ต ย์เงย หน้าขึ้นมองก็เห็นผู้เ ฒ่าผมขาวโพ ลนคนหนึ่งยื นอยู่บนเรือ

“ ฉันคือผู้เฒ่าแ ห่งกาลเวลา ”

“ทำไม ท่านต้องมาช่วยผมค รับ?”

ซื่อสั  ต ย์ถามออกไ ปด้วยความสง สัย

“มีแต่ กา ลเวลาเท่านั้ นที่รู้ว่าซื่ อสั ต ย์มีค่ามากเพียง ใด”

ผู้เฒ่าแ ห่งกาลเวล าพูอกไปด้ว ยรอยยิ้มบนท างกลับคืนฝั่ง

ผู้เฒ่าแ ห่งกาลเวลาได้พูดกั บความสุข ตำแ หน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่ม อยู่กลางทะเ ลว่า…

“เจ้า ทั้งหลาย จงจำไว้หากปราศจา กซื่อสั ต ย์แล้ว ความสุขจะ อยู่ได้ไม่นานตำ แหน่งที่ได้มา ก็เป็นตำแหน่ง

จอม ป ล  อ มการแข่งขันก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า”



ที่มา 108resources