คนประเภทนี้ ห่างไว้ดีที่สุด

คนที่คอยแต่พูดถึงข้อเสียของคนอื่น คอยใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น

นินทาคนอื่นกับเรา หากไม่ระวัง เมื่อเราไม่อยู่ในวงสนทนา

เขานั่นแหละ..จะคอยประกาศเรื่องของเราให้คนอื่นรู้

คนประเภทนี้ ห่างไว้ดีที่สุด

หายากที่สุด คือ คนที่คอยให้กำลังในยามที่เราล้ม

ดูยากที่สุด ก็คือ ใจของคนเรานี่แหละ

ยามดีมีประโยชน์ ใครๆ ก็มักเข้าหา เพื่อนฝูงมากหน้า

ยามหมดประโยชน์ ยามล้ม ยามที่เกื้อหนุนใครไม่ได้อีก

เราจะเห็น “น้ำใจของคน”

คำพูดบางประโยค

แม้จะเป็นความจริง แต่เมื่อพูดแล้วมันบั่นทอนจิตใจคนฟัง ไม่ต้องพูดก็ได้ อย่าเอาแต่สะใจเรา คนอื่นเขาฟังแล้ว

ทุกข์ “มันไม่ดี” “ปากคนเป็นสิ่งเดียวที่ห้ามไม่ได้พอๆ กับความคิด”

ดังนั้นเมื่อต้องตกอยู่ท่ามกลางคยพูดไม่ดี นินทาว่าร้าย พูดจาส่อเสียดให้คนแตกแยก

ยิ่งฟังก็หาความจรรโลงหูไม่ได้ ไม่ก่อประโยชน์ใดๆ

ก็ควรเลิกฟังเสีย เดินออกมาจากจุดนั้นเสีย คนที่ยกเอาแต่ข้อเสียคนอื่นมาพูดสนุกปาก

ย่อมมองไม่เห็นข้อดีของคนอื่นหรอก เพราะคอยแต่จับผิดอยู่อย่างนั้น

ผสมกับความคิดที่มี ‘อคติ’ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมองเห็นข้อดีของคนอื่นๆได้

มันจึงมีคำกล่าวว่า คนอื่นความผิดนับแสน ตัวเองความผิดเท่าเล็บมด

ข้อเสียคนอื่นรู้หมด แต่ข้อเสียตัวเองไม่มี ใช้ไม่ได้คนแบบนี้

คนที่หมั่นพิจารณาตน เขาไม่ไปเพ่งข้อเสียใครหรอก

เพราะเขาจะเอาเวลามาเพ่งข้อเสียตัวเอง แล้วแก้ไข

ทำความเข้าใจคนอื่นว่าอยากแล้ว ทำความเข้าใจตนเองยากยิ่งกว่า


ที่มา นามบุญ