ซื่ อสัต ย์ผู้โดดเดี่ยว “ซื่ อสัต ย์” ถูก หนุ่มน้อยนามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล ซื่ อสัต ย์พยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง
เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่ อสัต ย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย มันพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง
สิ่งที่ซื่ อสัต ย์ห วังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง อยู่ๆ ซื่ อสัต ย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล
มันรีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเสียงนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่
บนธงนั้นเขียนคำว่า “ควา มสุข” ที่แท้เป็นเรือของควา มสุขนั่นเอง ซื่ อสัต ย์จึงตะโกนเรียกควา มสุข
“ควา มสุข ควา มสุข ผมคือซื่ อสัต ย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม?”
เมื่อควา มสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่ อสัต ย์ว่า..
“ไม่ได้ๆ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดควา มจริงแล้ว กลับไม่มีควา มสุข ขอโทษนะซื่ อสัต ย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้!”
พูดเสร็จ ควา มสุขก็จากไป….
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา
ซื่ อสัต ย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง
“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่ อสัต ย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม?”
ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออ กไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่ อสัต ย์ว่า..
“ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่ อสัต ย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันยากเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซวยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะสูญเสียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ”
ซื่ อสัต ย์น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออ กเรือจากไปอย่างสิ้นห วัง รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่มันทำได้ ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง
บรรทุก “แ ข่งขั น” เป็นจำนว นมากผ่านมา
“ซื่ อสัต ย์” จึงตะโกนเรียก
“แ ข่งขั น แ ข่งขั น ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม?”
“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?” แ ข่งขั นตะโกนถามมา
ซื่ อสัต ย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแต่ซื่ อสัต ย์ก็คือซื่ อสัต ย์
“ผมคือซื่ อสัต ย์…..”
“ห๊า! คุณคือซื่ อสัต ย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแ ข่งขั นเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ ”
พูดเสร็จ ก็หันหัวเรือจากไปอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่..ซื่ อสัต ย์กำลังสิ้นห วังนั่งคอตก อยู่ๆก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า
“ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!”
เมื่อซื่ อสัต ย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ
“ฉันคือผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา”
“ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ?”
ซื่ อสัต ย์ถามออ กไปด้วยควา มสงสัย
“มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่ อสัต ย์มีค่ามากเพียงใด”
ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาพูดออ กไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่ง
ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับควา มสุข ตำแหน่ง แ ข่งขั น ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า…
“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้ หากปราศจากซื่ อสัต ย์แล้ว ควา มสุขจะอยู่ได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแ ข่งขั นก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า”
เครดิตจาก : nicecontentth
ถ้าคุณเป็น “คนซื่อสัต ย์” กาลเวลาก็จะ “คัดสิ่งที่ดี” ให้กับคุณเอง
Reviewed by Dusita Srikhamwong
on
กันยายน 22, 2563
Rating:
Reviewed by Dusita Srikhamwong
on
กันยายน 22, 2563
Rating:
ไม่มีความคิดเห็น: