อย่าหวังพึ่งคนอื่นจนเป็นนิสัย…อย่าหวังให้ใครเขาช่วยอยู่เสมอ

อย่าหวังพึ่งคนอื่นจนเป็นนิสัย…อย่าหวังให้ใครเขาช่วยอยู่เสมอ


ไม่มีใครอยากเหนื่อย อยากล้า ใครๆ ก็อยากอยู่อย่างสบายใจสบายกาย แต่ทำไมเราจึงรู้สึกเหนื่อย ล้า ท้อ? บางครั้งสาเหตุอาจไม่ได้มาจากคนอื่น แต่อาจเป็นเพราะตัวเราเองนั่นแหละ



1.สร้างมาตรฐานให้กับตนเองบ้าง อย่าเอาแต่เป็นต้นอ้อที่ลู่ตามลมโดยไม่มีจุดยืนเป็นของตนเอง

2.ไม่หวังพึ่งคนอื่นจนติดเป็นนิสัย กำลังใจเกิดจากใจตนมีกำลัง อย่าหวังได้จากใครเขาอยู่เสมอ

3.ไม่เป็นซุปเปอร์แมนที่เด่นอยู่คนเดียว ต้องรู้จักฟังความเห็นของคนอื่นด้วย ไม่ทำตนเป็นศูนย์กลางจักรวาลที่เอาแต่ใจตนเอง รู้ผิดต้องรู้แก้ไข รู้ว่าผิดไม่ยอมแก้ไขสุดท้ายก็โดดเดี่ยวเดียวดาย

4.อย่าหาแต่เงินจนลืมหาความสุข ทำงานกับพักผ่อนต้องจัดสรรให้ลงตัว อย่าเป็นเรือที่ออกจากท่าแล้วลอยวนจนลืมเข้าฝั่ง ไม่มีงานใดในโลกที่ทำแล้วจบสิ้น ไม่เช่นนั้นจะมีพรุ่งนี้ไปทำไม!…

5.คนที่ระแวงผู้อื่นอยู่เสมอ มักเป็นคนจิตใจคับแคบ ใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นอย่างมีความสุขได้ยาก

6.คนที่มีแต่ความอาฆาตและปรักปรำในหัวใจ จะจมอยู่กับอดีตและจะกลายเป็นคนถมไม่เต็ม

7.คนที่พยายามทำตัวให้เป็นที่รักของคนอื่นอยู่เสมอ…ชีวิตไม่เป็นของตนเอง เพราะชีวิตของเขาต้องคอยดูสีหน้าของผู้คนรอบข้างอยู่เสมอ จงจำไว้ว่า “แม้องค์พระปฏิมายังราคิน คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา”

8.งานเล็กไม่ยอมทำ จะทำงานใหญ่ได้อย่างไร อย่าคอยแต่เอามือล้วงกระเป๋าแล้วยืนดู ทำหน้าที่ใดต้องกระตือรือร้น

9.ทำกิจการใดมีต้นมีปลาย อย่าเป็นคนได้ใหม่แล้วลืมเก่า ไม่มีความสม่ำเสมอ

10.อย่าตั้งเป้าไว้สูงจนเกินไป เพราะมันอาจเป็นไปได้ยาก และง่ายต่อการเลิกล้มกลางคัน


ขอขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์