คำสอนของแปะโรงสี ที่คนค้าขายต้องจำให้ขึ้นใจ ถ้าต้องการขายดี

คำสอนของแปะโรงสี ที่คนค้าขายต้องจำให้ขึ้นใจ ถ้าต้องการขายดี 

สำหรับวันนี้เรามีคำสอนของแป๊ะคนหนึ่ง ที่อย ากจะนำมาฝากคนที่กำลังทำการค้ าข า ยอยู่

ซึ่งแอดลองได้อ่านดูแล้ว เป็นคำสอนที่ล้ำค่ามาก เหมาะกับใครที่กำลังทำการ

ค้ าข า ยอยู่ ที่ข า ยไม่ดี อย ากให้อ่านดู เพื่อเป็นแนวข้ อคิดนำไป

ใช้ในการค้ าข า ยให้ดียิ่งขึ้น จะเป็นอย่ างไร เราไปดูกันเลย

ประวัติของ เซียนแปะ มีบันทึกไว้ว่าท่านเกิ ดที่ประเทศจีน

ย้ายเข้ามาอยู่เมืองไ ท ยตั้งแต่ยังเ ด็ ก เมื่อโตขึ้นท่านได้ประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไป

และค้ าข้าวเปลือ ก ต่อมาธุรกิจค้ าข้าวเปลือ ก ดีขึ้น

ท่านได้ร่วมหุ้มกับโรงสีข้าวเปลือ ก ที่ปากคลองบางโพธิ์ล่ าง

และเมื่อสมรสจึงย้ายมาประกอบกิจการ โรงสีไฟของตัวเองที่ปากคลองเชียงรากเยื้อง

กับวัดศาลเจ้า ในนามของ โรงสีไฟทองศิริ

โอนสัญชาติมาเป็นสัญชาติไ ท ยเปลี่ยนชื่อเป็น นายนที ทองศิริ

คำสอนของเซียนแป๊ะ โรงสี อย ากค้ าข า ยดีต้องรู้เลย

เคยได้ยินเ รื่ อ ง ขอนไม้กับทองคำมั้ย ถ้าให้เลือ กระหว่าง ขอนไม้ กับ ทองคำ

ทุกคนคงจะเลือ กทองคำแน่นอน เพราะขอนไม้ไม่มีค่าอะไรเลย แต่ทองคำนั้น

มีค่า เป็นที่ต้องการของคน แต่ถ้าลื้อ กำลังจะจมน้ำ

กำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำเชื่ อว่าลื้อต้องการ ขอนไม้ มากกว่า ทองคำ

อย่ างแน่นอน ลูกค้ าของลื้อก็เช่นกัน บางคนก็เป็นแค่ลูกค้ ารายเล็ก

ซื้อของด้วยทีละชิ้นสองชิ้น บางคนเป็นลูกค้ ารายใหญ่ ซื้อข า ยกันประจำทีละมากๆ

แต่ถ้าวันหนึ่งลูกค้ ารายใหญ่ล้มลง เหลือแค่ลูกค้ ารายเล็กที่ยังอุดหนุนลื้อ

คนที่เป็นลูกค้ ารายเล็กรายน้อยของลื้อนี่แหละ

ที่ลื้อต้องการที่สุดเวลาที่ต้องเจอ กับวิกฤต ลูกค้ ารายย่อยก็เหมือนกับขอนไม้

ที่คอยช่วยให้ลื้อผ่ านพ้นไปได้ เพราะฉะนั้นอย่ ามองข้ามความสำคัญของลูกค้ า

แต่ละแ บ บลูกค้ าทุกคน มีความหมายทั้งนั้น

ไม่ควรตัดความสัมพันธ์เพียงเพราะเป็นลู กค้ ารายเล็ก

คำสอนจากเซียนแป๊ะ โรงสี ที่อย ากให้จำขึ้นใจ

ลื้ออย่ ามองข้ามคนที่ด้อยกว่า อย่ ามองข้ามลูกค้ ารายเล็ก

เพราะวันหนึ่งเขาอาจจะกล า ยเป็นลูกค้ ารายใหญ่ ของเราก็ได้

อย่ าหลงตัวเองว่ายิ่งใหญ่อยู่เหยือคนอื่นต้องจำไว้ว่าคนร ว ยหล า ยคนที่เรา

เห็น ไม่ได้ร ว ยแต่กำเนิด บางคนก็สร้างมาเองกับมือจากไม่มีอะไรเลย

ต้นไม้ต้นเดียว ทำไม้ขีดไ ฟได้หล า ยก้าน

แต่ไม้ขีดไฟแค่ก้านเดียวก็สามา รถเ ผ าป่าได้ทั้งผืนป่าเช่นกัน

ลื้อ ดูนกสิ ตอนที่มีชีวิตอยู่มันจะกิน ห น อ น เป็นอาหาร

แต่พอมันจากโลกไปแล้ว มันกลับถูก ห น อ น

กินเป็นอาหารไม่มีใครใหญ่กว่าใครไปได้หรอ ก

ลื้ออย่ าหลงทะนง แล้วคิดว่าจะอยู่สูงได้ตลอ ดไป เพราะแม้แต่นกที่บินได้สูงที่สุดในโลก

สุดท้ายก็ยังต้องลงมาแตะพื้นเพื่อพักผ่อนดังนั้นจงอย่ าไปดูถู กใครเลย

ลื้ออย่ ามัวแต่คิดว่าร ว ยแล้ว แล้วใช้จ่ายเงินแบบฟุ่มเฟือย

เพราะในวันที่ตกอับแค่ร้อยเดียวอาจมีค่ามากมาย

ลื้ออย่ าคิดว่าร่ า งกายจะแ ข็ งแรง ไม่มีวันป่ ว ยตอนอายุยังน้อย

อะไรก็ทนได้ ทำงานไม่มีวันหยุดพอแก่ตัวมา ทำได้นิดเดียวก็เมื่อยไปหมด

เหนื่อยง่ายและถ้าป่ ว ยเมื่อไหร่กำไรแค่ไหนก็ไม่คุ้ม เจ้าจงอย่ าประมาท

ชีวิตมีความไม่เที่ยงเป็นแก่นแท้ สังขารไม่เลือ กอายุและไม่แยแสว่าเจ้าจะเป็นใคร

แหล่งที่มา kiddidee