คนเราต้องรู้จัก ปล่อยวาง อะไรลืมได้ก็ลืมมันไป อะไรลืมไม่ได้ ก็เรียนรู้ที่จะอยู่ กับมันโดยไม่ทุ กข์ให้ได้

คนเราต้องรู้จัก ปล่อยวาง อะไรลืมได้ก็ลืมมันไป อะไรลืมไม่ได้ ก็เรียนรู้ที่จะอยู่ กับมันโดยไม่ทุ กข์ให้ได้ 

คนเราต้องรู้จัก ปล่อยวาง เพราะทุกอย่ างถูกลิขิ ตไว้แล้ว มีทั ศ นคติอย่ างหนึ่งที่เรียกว่า ฟ้าลิขิ ต

มีการผ่ อนป ร นชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ไม่เอ่ยถึงอีก มีการมองให้ป ล งชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ปล่อยไปอย่ างสงบ

มีการป ล ดปล่อยชนิดหนึ่ง เรียกว่า ปล่อยไปตามธรรมช าติ มีสภ า วะของจิตใจอันเรียกว่า ทุกอย่ าง ชี วิตบนโ ล ก

นี้นั้น หล ายเรื่องไม่อาจเป็นดังใจหวังทุกอย่ าง หลายๆ คนไม่อาจอยู่กับเราได้ตลอดไป หากคุณใส่ใจอะไรมากไป จิตใจก็เหนื่ อยเปล่า

ถ้าคุณไปพั วพั น ก็รั้งจะก่อคว ามรำค าญ ลองเปลี่ยนมุมมองใหม่ จึงจะมีชี วิ ตที่สบ าย

เปลี่ยนจากก่อความวิ ว าท เป็น การเป็นมิ ตรย่อมดีกว่า เปลี่ยนจากก่อความขั ดแ ย้ ง เป็น การปล่อยว างย่อมดีกว่า

หลายคน ยิ่งหลายเรื่องราว ยิ่งยืนหยัด ยิ่งได้มาน้อย ยิ่งใส่ใจ ก็ยิ่ง สู ญเ สี ย ไปเร็วเท่านั้น

ชี วิ ตคนเราช่ างสั้ นนัก แล้วทำไมต้องมีชี วิตอยู่กับความเ ศร้ า สิ่งที่ไม่ได้มา ก็อย่ าไปหวังนัก สิ่งที่คิดไม่ตกก็อย่ าไปคิด

สิ่งไหนที่มองไม่ท ะลุ ก็อย่ าไปมองเลย ถือทั ศน ค ติ เปิดใจให้กว้าง ทุกอย่ างจะดีขึ้นเอง

คนเราต้องรู้จัก ปล่อยวาง ไม่ใฝ่หา ไม่ครอบครองไม่คิดแ ค้ น ไม่บ่นว่า

มองให้ ทะลุ สิ่งที่สู ญเ สี ยไปปล่อยวาง พย าย ามมีชี วิตกับปัจจุบันให้ดีที่สุด

มีชี วิตที่เหลือให้ดีที่สุด ทั้งชี วิตนี้ต้องเรียนรู้เรื่อง พ รห มลิขิต

ปล่อยไปตามพ รห มลิขิต คืออะไรพรหมลิขิต ไม่ใช่ “แล้วแต่” แต่เป็นการปล่อย ตามธรรมช าติ

พรหมลิขิต ไม่ใช่ “หมดหนทาง” แต่เป็นการยอมรับสิ่งที่ถูกกำหนดไว้

พรหมลิขิต คือ เมื่อเ ผชิ ญปั ญห าก็จะทำให้ดีที่สุด แม้จะล้ มเ หลว แต่ก็จะไม่เสี ยใจเลย

พรหมลิขิต คือ การเปิดใจให้กว้าง ในการมองสิ่งที่ สู ญเสี ยไป ไม่บ่ นว่าโท ษผู้อื่น เป็นคนจะต้องมีทัศนคติในการมอง

ทำหน้าที่ของตนเองอย่ างดีที่สุดก็พอ ตั้งใจเดินบนเส้นทางของคุณที่เท้าคุณนำไป ใส่ใจความสัมพันธ์ของคนรอบข้างให้มาก

ผลลัพธ์จะเป็นอย่ างไร จงยอมรับมัน ไม่เสียดาย ไม่มีเรียกร้อง และไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิ ดขึ้น

มีภูมิปัญญ าชนิดหนึ่งเรียกว่า “มองให้ทะลุ” หนทางสู่ชี วิตได้มาไม่ชื่นใจ สู ญไปไม่เสี ยดาย จงปล่อยให้เป็นตามธรรมช าติ ยอมรับฟ้าลิขิต

เพราะชีวิตมีเวลาจำกัด

อะไรลืมได้ก็ลืมมันไป

อะไรลืมไม่ได้ ก็เรียนรู้ที่จะอยู่

กับมันโดยไม่ทุ กข์ให้ได้


ขอบคุณ : f e e l i n g d d