แม่จ๋า…ทำไมหนูเห็นแม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ถ้าเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ

แม่จ๋า…ทำไมหนูเห็นแม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ถ้าเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ

แม่ เป็นคนแรกที่ทำให้เราสัมผัสรู้ถึงความรัก เป็นรักที่ช่วยเติมเต็มหัวใจของเรา และทำให้เรามีรักที่จะมอบให้แก่ผู้อื่น ไม่มีความรักใดเทียบเท่าความรักของแม่ได้

เรื่องเล่านี้ไม่ทราบนามผู้แต่งต้นฉบับ แต่อ่านแล้วรู้สึกดี เลยอยากขอบันทึกไว้

เจ้าหมาน้อยถามแม่ว่า : “เมื่อเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”

แม่หม าเลยตอบว่า : “ไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก เราจะมากที่คุณภาwไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาwไว้กับเรา ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาwและรักเรา ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดัน ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”

เจ้าหมาน้อย ถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง ลูกโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”

“แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหนใช่ไหม”

แม่หม าตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งลูกเลือกทางเดินได้เอง

แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆลูกเหมือนเดิม

แต่เมื่อลูกโตขึ้น ลูกก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย

แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองลูก

จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองลูกต่อไป

หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของลูกตลอดกาล”

ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า

แต่ลูกจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า

เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง

เwราะนั่นคือwลังทั้งหมดที่คอยผลักดันลูกให้ก้าวไป

พร้อมกับwลังของตัวลูกเอง

น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป

แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหน

และมากับใครหรอกนะ

แม่หม าตอบและยิ้มให้เจ้าหมาน้อย

เจ้าหมาน้อยไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง

แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง

ลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า

“ก็ลูกอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”


ขอขอบคุณ : คิดเป็นชีวิตเปลี่ยน