(ฝากไว้ให้คิด) เมื่อพอเราอายุมากขึ้น เราต้องเรียนรู้เข้าใจสิ่งนี้

(ฝากไว้ให้คิด) เมื่อพอเราอายุมากขึ้น เราต้องเรียนรู้เข้าใจสิ่งนี้

“รวย” แปลว่า “มีมาก” แต่ไม่ได้ แปลว่า “มีความสุข”

“พอเพียง” แปลว่า “มีพอ” ก็ไม่ได้ แปลว่า “ทุกข์” หรือ “สุข”

ทานบุฟเฟ่มื้อหรู ราคาหลักพัน กินข้าวราดแกง ข้างทาง จานละ 50 บาท เมื่อกินแล้ว ก็จบตรงที่อิ่มเหมือนกัน

“วัยรุ่น” มักวัดคุณค่า ด้วยการดูว่า ใช้มือถือรุ่นไหน

“วัยทำงาน” มักวัดคุณค่า จากรถที่ขับราคาเท่าไหร่ ไปเที่ยวต่างประเทศ บ่อยแค่ไหน

“วัยกลางคน” มักวัดคุณค่า จากตำแหน่ง บ้านหรือคอนโด ราคาแพงแค่ไหน ส่งลูกเรียนที่ไหน ค่าเทอมเท่าไหร่

“วัยเกษียณ” วัดคุณค่า จากการมีเวลาว่าง ในชีวิตวัยเกษียณแค่ไหน ยิ่งมีมาก

แสดงว่า คนนั้นรวยมาก ไม่ต้องทำงานหนัก ใช้ชีวิตสบายหลังเกษียณ

“วัยชรา” ฐานะไม่ใช่ประเด็นแล้ว ขอแค่มีเงินพอใช้ชีวิต แต่ละวันและ ต้องการร่างกายที่ยังแข็งแรง

เดินไหว ไม่มีโ ร ค ไม่ต้องกินย า ยังจำชื่อลูกหลานได้ แบบนี้ เรียกได้ว่า รวยยิ่งกว่ารวย

เพราะท้ายที่สุด ทุกคนจะค้นพบว่าท รัพย์สินที่มีค่ามากที่สุด คือ “ตัวเราเอง ร่างกายของเรา สุขภาพของเรา”

ครั้งหนึ่งอาจเคยใช้ “ร่างกายของเรา” แบบเปลืองมาก ๆ พอถึงบั้นปลายของชีวิต

จะพบว่าคนที่ประสบความสำเร็จ ไม่ใช่ คนที่มีเงินมากมาย แต่เป็นคนที่มี สุขภาพดีทั้งกายใจ

และมีเวลาเหลือมากพอ ที่จะใช้เงินที่หามาได้อย่ างมีความสุข

แหล่งที่มา : feelingdd