ถ้าคุณซื่อสัตย์ กาลเวลาจะคัดสิ่งดีๆ มาให้แก่คุณ (ข้อคิดเขียนดีมาก)

ถ้าคุณซื่อสัตย์ กาลเวลาจะคัดสิ่งดีๆ มาให้แก่คุณ (ข้อคิดเขียนดีมาก)

คนเราทุกคน ล้วนต่างที่มา ต่างความคิด รวมไปถึงการกระทำต่างๆ สิ่งหนึ่งที่จะทำให้ตัวคุณมีคุณค่าและมีแต่สิ่งที่ดีเข้ามาในชีวิตของเรานั้นคือ ความซื่อสัตย์ ซื่อสัตย์ผู้โดดเดี่ยว

“ซื่อสัตย์” ถูกหนุ่มน้อยนามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล

ซื่อสัตย์ เขาพยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง… เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสัตย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย มันพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง สิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง 

อยู่ๆ ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล มันรีบลุกขึ้น และมองไปยังต้นเสียงนั้นมีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกความสุข

“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์นะ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม?”

เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า

“ไม่ได้ๆ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโทษนะซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้”

พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป… ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง

“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์นะ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม?”

ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า

“ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสัตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มา นั้นมันยากเย็น สักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซวยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะสูญเสียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ”

ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่างสิ้นหวัง รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่มันทำได้ ก็เพียงแค่รอ รอและก็รอ เท่านั้น อยู่ๆ ท่วงทำนอง ที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง… บรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา “ซื่อสัตย์” จึงตะโกนเรียก

“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม??”

“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?” แข่งขันตะโกนถามมา ซื่อสัตย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่า จะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์

“ผมคือซื่อสัตย์…..”

“ห๊า! คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรา มีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ ”

พูดเสร็จ ก็หันหัวเรือจากไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่..ซื่อสัตย์ กำลังสิ้นหวังนั่งคอตก อยู่ๆ ก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า

“ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!”

เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ

“ฉันคือผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา”

“ทำไมท่าน ต้องมาช่วยผมครับ?”

ซื่อสัตย์ถามออกไป ด้วยความสงสัย

“มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด”

ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา พูดออกไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่ง ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเล ว่า…

“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้… หากปราศจากซื่อสัตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า”


ขอขอบคุณ p o s t s o d